Tijdens het fietsen kom ik regelmatig verloren zakdoeken tegen. Nog opgevouwen als een klein pakketje. Een tijdje heb ik ze gespaard: meegenomen naar huis en gewassen.

Ik heb ik ze geborduurd met naaigaren.

​

Stof en draad zijn oude liefdes.

Ik gebruik nu het borduren als tekenen met draad.

Het was niet altijd een pretje om de zakdoeken te borduren: het duurt zo lang.

Een dikke vinger naar de haast en snelheid in mijn westerse botten.